Προφανώς απαγορεύεται…

Τα ματς του Ολυμπιακού με τον Άρη είναι από πριν… πασπαλισμένα με υπόνοιες, σενάρια επιστημονικής φαντασίας και άλλα τέτοια χαρούμενα. Ό,τι και να πεις αυτοί που θέλουν να βλέπουν φαντάσματα θα το κάνουν όπως και να έχει. Θα δουν παθητικό ρόλο του Άρη στο παιχνίδι αλλά θα κάνουν… γαργάρα τις λεπτομέρειες, που, όμως, κάνουν και τη διαφορά. Εντάξει, ο Άρης επιθετικά έκανε ένα από τα πιο αντιπαραγωγικά παιχνίδια του. Το πιστοποιεί και η στατιστική απεικόνιση στο τέλος της βραδιάς. Μήπως, όμως, λέω μήπως, θα βλέπαμε άλλο ματς αν ο Μανούχος και ο Ολλανδός στο VAR δεν έκλειναν τα μάτια στα δύο πέναλτι στο πρώτο δεκάλεπτο με πρωταγωνιστή και των δυο φάσεων τον Λαλά. Το χέρι στην κεφαλιά του Ματέο και την κλωτσιά του Μπουχαλάκη στον Μαντσίνι και στο σπρώξιμο του Τζέγκο;

Δεν έχω καμία διάθεση να δικαιολογήσω την ήττα και να μακιγιάρω τις αδυναμίες που είχε ο Άρης στο ματς, αλλά δεν μπορώ να μην προσπαθήσω να μπω στην ψυχολογία του παίκτη του Άρη, που βλέπει τον Μανούχο να κλείνει τα μάτια σε πεντακάθαρο επιθετικό στον Μπράμπετς και αντί αυτού να παίρνει κίτρινη ο Φαμπιάνο και να εκτελεί στημένο ο Ολυμπιακός. Να κλείνει τα μάτια σε κίτρινη και φάουλ πάνω στον Ιτούρμπε για να μη βάλει τον Άρη για μια τελευταία φορά στην περιοχή μήπως και γίνει η… στραβή. Να μην αναφέρω τα μισά κλεψίματα, που τα έδινε φάουλ υπέρ των γηπεδούχων. Το μήνυμα ξεκάθαρο: «θα σε βάλω στην περιοχή σου, μην ελπίζεις σε πολλά».

Ο Άρης είχε ξεκάθαρη στρατηγική στο Φάληρο και την υπηρέτησε άψογα σε μεγάλο βαθμό. Με δεδομένη την απουσία του Καμαρά οδήγησε το παιχνίδι στο πρέσινγκ και στο χαμηλό τέμπο με τακτική προσανατολισμένη ξεκάθαρα να κρατήσει το μηδέν ως το 65' και να δει τι θα μπορούσε να κερδίσει μετά, ποντάροντας στην κόπωση του Ολυμπιακού από το παιχνίδι στην Αμβέρσα. Στο πρώτο ημίχρονο παρά την μέτρια μέρα του Εντιαγέ, ο Άρης αμύνθηκε σωστά και δεν απειλήθηκε. Προσπάθησε να… κοιμίσει τον Ολυμπιακό γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα του έπαιρνε πράγματα. Επιθετικά, όμως, δεν κατάφερε ποτέ να βγάλει έστω και μια καλή αντεπίθεση.

Κάποια στιγμή ήταν λογικό ο Ολυμπιακός να βρει σφυγμό. Το έκανε στο πρώτο τέταρτο της επανάληψης, όταν πέτυχε το γκολ και είχε το δοκάρι του Καμαρά. Το γκολ ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των παικτών του Άρη, αλλά και του πάγκου. Αλλαγή σχηματισμού και γρήγορες παρεμβάσεις με ό,τι διέθετε στο οπλοστάσιό του ο Μάντζιος. Αλλά βρήκε απέναντί του έναν υποψιασμένο Ολυμπιακό που… μέτρησε τόσο τον Άρη που ενώ μετά το 80' η ομάδα της Θεσσαλονίκης ανέβηκε ψηλά, δεν τόλμησε να μην υποχωρήσει και να κυνηγήσει την αντεπίθεση. Ο Ολυμπιακός με τη χείρα βοηθείας από τον Μανούχο δεν έδωσε κανένα δικαίωμα. Έδειξε σοβαρότητα από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν επέτρεψε στον Άρη να τον απειλήσει.

Η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν έχει χρόνο να μείνει πολύ στο ματς του Καραϊσκάκης. Στο δεκαήμερο που έρχεται ως τη διακοπή των Χριστουγέννων παίζεται η πρόκριση στον ένα βασικό φετινό στόχο (Κύπελλο) και υπάρχουν δύο ματς πρωταθλήματος, που πρέπει να τα κερδίσει για να κρατήσει την επαφή της με την εξάδα.

ΥΓ1. Στις δύο επισκέψεις του Άρη στην Αθήνα, απέναντι στους δύο διεκδικητές του πρωταθλήματος ο Άρης αγωνίζεται με Έλληνα διαιτητή που τον αναγκάζει με τις αποφάσεις του να διαμαρτυρηθεί δημόσια. Για λαϊκή κατανάλωση όλα αυτά, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει, κανείς δεν νοιάζεται για τον «βιασμό» του ποδοσφαίρου από τους Έλληνες διεκπεραιωτές. Άλλωστε ο Κλάτενμπεργκ εδώ και καιρό έχει μετατραπεί από διαιτητής στο παχυλώς αμειβόμενο «παιδί», που ορίζει διαιτητές κατά το δοκούν.

ΥΓ2. Διαμαρτύρεται η ΑΕΚ για τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα στην Τρίπολη. Αν θυμηθούμε σε τι γήπεδα αγωνίστηκε πέρσι ο Άρης σε Λαμία, Γιάννενα με προπονητή Γιαννίκη μάλιστα και στο παγοδρόμιο του Βικελίδης με Παναιτωλικό, τι θα πουν; Ότι ο Άρης μονίμως κατατρύχεται από το σύνδρομο καταδίωξης;